sacrum-tożsamość-kontemplacja

"Kult chrześcijański postrzega zburzenie świątyni jerozolimskiej jako wydarzenie ostateczne i teologicznie konieczne. Jej miejsce zajęła uniwersalna świątynia zmartwychwstałego Chrystusa, którego ramiona rozciągnięte na krzyżu otwarte są na świat, by wszystkich objąć wieczną miłością. Nowa świątynia już istnieje, a z nią także nowa, ostateczna ofiara: ujawnione w Krzyżu i Zmartwychwstaniu człowieczeństwo Chrystusa. Pascha Chrystusa wydarza się w liturgii Kościoła. Ofiara Chrystusa została już dawno przyjęta, ale jeszcze się nie skończyła. Ofiara ta będzie pełna dopiero wówczas, gdy świat stanie się miejscem miłości, jak to widzi św. Augustyn w swoim dziele ,,Państwo Boże”. Dlatego musimy prosić, żeby stała się ona naszą ofiarą, abyśmy my sami odpowiadali Logosowi i w ten sposób stali się prawdziwym Ciałem Chrystusa." R. Guardini, O duchu liturgii, Kraków 1996, s. 45

Wydaje się, że odkrycia na temat "ducha liturgii" Romana Guardiniego w połączeniu z wyczuciem liturgicznym  Josefa Ratzingera miały utworzyć istne universum dla spotkania z Bogiem, nie dzialąc pasjonatów przedsoborowych i nie wykluczając zwolenników współczesnej formy Eucharystii. Nieustanne jednak podkreślanie katolickiego spojrzenia na "ofiarę Chrystusa" jednoznacznie odcinało poglądy protestanckie, upraszczające liturgię do adoracji Słowa.