Sobór Watykański II - dwudziesty pierwszy...

Sobór Watykański II (Jan XXIII+Paweł VI)

Pomysłodawcą był Jan XXIII, zaś po jego śmierci kontynuował go Paweł VI.

Jan XXIII chciał krótko mówiąc uwspółcześnić, czyli ożywić Kościół. Skoro stał na Jego czele chciał może nie tyle nad nim panować, co świadomie troszczyć się o Jego kształt. Trudno jednak nie dostrzec bodźców, które reformowały podejście do Kościoła Piusa XII. Jego następca wyraźnie postawił na ożywienie relacji z Kolegium Kardynałów, zwiększając ich liczbę oraz inicjując ekumeniczne spotkania z odłączonymi od katolicyzmu chrześcijanami (wschód i zachód). Zmarł jednak za szybko, by rozwinąć dalsze cele, ale dał impuls do wymiany spostrzeżeń i wdrażania pomysłów kreujących się podczas soboru.

Paweł VI podobnie jak Pius XII w Miranda Prorsus (O środkach masowego przekazu)  otworzył się na media współczesne w Dekrecie o środkach społecznego przekazywania myśli (Inter mirifica ).

Paweł VI - planował rewizję kodeksu prawa kanonicznego i działanie na rzecz pokoju i jedności chrześcijan. 14 września 1963 rozpoczął sesję, w której ustalono dopuszczenie osób świeckich i ograniczono utajnienie obrad. Sesja została zamknięta 4 grudnia, a następnie Paweł VI promulgował Konstytucję o liturgii świętej i Dekret o środkach społecznego przekazywania myśli. Rok później – 14 września 1964, w III części obrad papież dopuścił do obrad także kobiety (zakonnice i świeckie). Została ona poświęcona opracowaniu najważniejszego dokumentu soboru – Konstytucji Dogmatycznej o Kościele. Wydano ją już po zakończeniu sesji (21 listopada 1964), a oprócz niej, ukazały się także: Dekret o ekumenizmie i Dekret o Kościołach katolickich wschodnich. W tym samym czasie (wbrew Ojcom soborowym) ogłosił także Matkę Boską, Matką Kościoła. Ostatnia sesja soboru zakończyła się 8 grudnia 1965r. i wkrótce potem utworzono pierwsze komisje posoborowe.

Lumen gentium (łac. Światło narodów), pełna nazwa:  Światło wiary 

Konstytucja dogmatyczna o Kościele. (Konstytucja, czyli dokument teologiczny najwyższej rangi doktrynalnej uchwalony przez sobór watykański II i oficjalnie ogłoszony przez papieża Pawła VI 21 listopada 1964r.) Konstytucja, czerpiąc ze źródeł biblijnych i patrystycznych oraz z myśli wybitnych współczesnych teologów, na nowo ukazała najważniejsze wymiary tajemnicy Kościoła i jego posłannictwa.

Ideą przewodnią Konstytucji jest pojęcie Kościoła jako sakramentu, odniesione do wspólnoty Kościoła tak samo jak do siedmiu sakramentów – jak je rozumieli Augustyn z Hippony w Państwie Bożym X,5.2 i Tomasz z Akwinu w Sumie III, q60.

           W 1966 roku Paweł VI chciał przyjechać do Częstochowy na uroczystości Millenium Chrztu Polski. Władze komunistyczne jednak nie wyraziły zgody na jego przyjazd. Po zawarciu przez Polskę i RFN w roku 1970 układu pokojowego Paweł VI wydał w 1972 r. bullę Episcoporum Poloniae coetus, która porządkowała strukturę Kościoła katolickiego w Polsce po II wojnie światowej. Papież nawiązał także poprawne stosunki z ZSRR i jego przywódcą Nikitą Chruszczowem, dzięki czemu zmieniła się polityka Kościoła wobec państw bloku wschodniego. 

       Takie działania poprzednich papieży dają do myślenia nie tylko współczesnym politykom. Trwające nieporozumienia pomiędzy wladzami napiętrzają się wrogością i łagodnieją porozumieniem, w zależności od intensywności trwającego dialogu.